اشرف عبارت بود از یک فضای مطلق و نفوذ ناپذیر که کنترل هست و نیست آن در اختیار دو نفر (‌مسعود و مریم ) بود . این دیکتاتورها اشرف را ابدی و دست نیافتنی برای هیچ کس می دانستند و دژی نفوذ ناپذیر می پنداشتند .

اما به سادگی آن همه اوهام و توهمات مثل حباب روی آب ترکید و مجاهدین به عنوان اسیرانی بی رمق تن به اخراج خفت بار و گسیل و حمل سیب زمینی وار به کمپ موقت لیبرتی دادند وبا خواری و خفت از گیت های چک و بازرسی با گوش های آویزان هر کدام با یک ساک پلاستیکی و نصب یک کراوات تحمیلی مریمی بر گردن خویش عبور کردند و اشرف را جا گذاشتند .

اکنون رجوی ها دست به دامن هرکسی می شوند تا بلکه بتوانند در یک پاتک بی حاصل مجددا برگشت به اشرف را محقق نمایند . البته بماند که چه ضرورتی باعث این سناریوی جدید شده اما همگان می دانند که پوشالی بودن شعر و شعارهای رجوی در همین مقطع کوتاه اخراج از اشرف تا کنون چقدر واقعی بوده .

رجوی می گوید ( کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من ) اما در همین مقطع کوتاه برای پوشاندن شکست و دماغ سوختگی مدام پشت او و ... در اختیار امپریالیزم و تمامی تروریست های کلی و جزئی است تا دست به پاتک بزند اما این پاتک شکست خورده است .